Krvavy - Ani żadnej rzeczy, która jego jest tekst piosenki (lyrics)
[Krvavy - Ani żadnej rzeczy, która jego jest tekst piosenki lyrics]
Takich nocy jak ta były już tysiące
Ciała gorące splecone jak latorośle
Ze sobą, rozpaleni jak śmiertelną chorobą
Nie żałują pocałunków między szyją a skronią
Najpierw w blasku świec widzieli swoje twarze
Tygodnie przed tą nocą snuli chmary wyobrażeń
O silnych dłoniach na jej sterczących sutkach
O smukłych palcach wędrujących po udach
A On piekląc się siedzi na swym tronie
W nienawiści tonie na cierpkim nieboskłonie
Zazdrosny jak gwoździe o krzyż
Patrzy na człowieka
Któremu miłość do Boga zastąpiła dziś kobieta
Wściekłość nabrzmiała niby ciała zakochanych
A On powstał
Jak huk setek głowic nuklearnych
Zabrzmiała gorycz - zazdrosny o pożądanie
O żądzę i miłość ponad wszystko co się stanie
Argh! To targa nim zazdrość
Chciałby być ponadto, ale nie może
Pościł przez dwa tysiące pierdolonych lat
Dziś w nocy będę grzeszył
A Ty wybacz mi Boże!
On wiedział czego chce
Ona chciała jeszcze bardziej
By rozlał się żywotem jak atrament po kartce
Zesztywniałe palce
Gdy odurzał się jej zapachem
Atmosferę grzechu będzie czuć
Tu nawet rankiem
Plecy miał pocięte przez jej długie paznokcie
Nawet Diabeł mu zazdrościł siedząc
Gdzieś na oknie tych ust co prosiły o
Jeszcze więcej przyjemności
Mefistofala zdawał się czerwienić od nagości
Tak próżnej, że aż Stwórca spłynął z nieba
Byle tylko to zakończyć, byle tylko pogrzebać
Uczucie, którego nie zaznał
Bo zwykli śmiertlenicy
Wolą gdy emocje chwilę poprowadzą
Ich na smyczy
Miał klucze do każdego mieszkania
I mieszkania w mieście
Wszedł do pokoju przynosząc ze sobą jesień
A w dłoni dzierżył płód - martwy od stuleci
By ta kurwa nigdy nie
Ujrzała swoich żywych dzieci!
Pchnął kolanem w plecy gdy
Ona chciała mocniej
Wszedł w nią tak głęboko
Że aż poplamiła pościel
Nim kochanek zorientował się co się dzieje
Bóg już siedział na nich, ona z bólu pieje
Wbił się szponami pod żebra i wyszarpał serce
By chciał tylko wierzyć i
Nie pragnął już więcej
Miłować tak bardzo tego, co jest ziemskie
Rozorał mu organy wprowadzając w katapleksję
Odmienne stany świadomości
Teraz zajął się dziewczyną
Jak Quentin Tarantino urządził krwawe kino
Bił jej głową tak długo o żelazną poręcz łoża
Aż diabeł czarne oczy za skrzydłami schował
Patrzył na swoje dzieło i wiedział
Że to było dobre
Niegdyś Stwórca, a dziś znów parał się mordem
A miłosierdzie
Czy ktoś o nim jeszcze pamięta?
Zażynając zwierzęta co roku na święta?
Parzej tej na łóżku paluszek
Po paluszku będę rwał
Niech znają słabość ich niedoskonałych ciał
Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną
Będziesz mnie miłował, choćby nadaremno!
Ciała gorące splecone jak latorośle
Ze sobą, rozpaleni jak śmiertelną chorobą
Nie żałują pocałunków między szyją a skronią
Najpierw w blasku świec widzieli swoje twarze
Tygodnie przed tą nocą snuli chmary wyobrażeń
O silnych dłoniach na jej sterczących sutkach
O smukłych palcach wędrujących po udach
A On piekląc się siedzi na swym tronie
W nienawiści tonie na cierpkim nieboskłonie
Zazdrosny jak gwoździe o krzyż
Patrzy na człowieka
Któremu miłość do Boga zastąpiła dziś kobieta
Wściekłość nabrzmiała niby ciała zakochanych
A On powstał
Jak huk setek głowic nuklearnych
Zabrzmiała gorycz - zazdrosny o pożądanie
O żądzę i miłość ponad wszystko co się stanie
Argh! To targa nim zazdrość
Chciałby być ponadto, ale nie może
Pościł przez dwa tysiące pierdolonych lat
Dziś w nocy będę grzeszył
A Ty wybacz mi Boże!
On wiedział czego chce
Ona chciała jeszcze bardziej
By rozlał się żywotem jak atrament po kartce
Zesztywniałe palce
Gdy odurzał się jej zapachem
Atmosferę grzechu będzie czuć
Tu nawet rankiem
Plecy miał pocięte przez jej długie paznokcie
Nawet Diabeł mu zazdrościł siedząc
Gdzieś na oknie tych ust co prosiły o
Jeszcze więcej przyjemności
Mefistofala zdawał się czerwienić od nagości
Tak próżnej, że aż Stwórca spłynął z nieba
Byle tylko to zakończyć, byle tylko pogrzebać
Uczucie, którego nie zaznał
Bo zwykli śmiertlenicy
Wolą gdy emocje chwilę poprowadzą
Ich na smyczy
Miał klucze do każdego mieszkania
I mieszkania w mieście
Wszedł do pokoju przynosząc ze sobą jesień
A w dłoni dzierżył płód - martwy od stuleci
By ta kurwa nigdy nie
Ujrzała swoich żywych dzieci!
Pchnął kolanem w plecy gdy
Ona chciała mocniej
Wszedł w nią tak głęboko
Że aż poplamiła pościel
Nim kochanek zorientował się co się dzieje
Bóg już siedział na nich, ona z bólu pieje
Wbił się szponami pod żebra i wyszarpał serce
By chciał tylko wierzyć i
Nie pragnął już więcej
Miłować tak bardzo tego, co jest ziemskie
Rozorał mu organy wprowadzając w katapleksję
Odmienne stany świadomości
Teraz zajął się dziewczyną
Jak Quentin Tarantino urządził krwawe kino
Bił jej głową tak długo o żelazną poręcz łoża
Aż diabeł czarne oczy za skrzydłami schował
Patrzył na swoje dzieło i wiedział
Że to było dobre
Niegdyś Stwórca, a dziś znów parał się mordem
A miłosierdzie
Czy ktoś o nim jeszcze pamięta?
Zażynając zwierzęta co roku na święta?
Parzej tej na łóżku paluszek
Po paluszku będę rwał
Niech znają słabość ich niedoskonałych ciał
Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną
Będziesz mnie miłował, choćby nadaremno!